گونه شناسی کشف صوری در مثنوی

گونه شناسی کشف صوری در مثنوی     سید مسلم مدنی [1]     تاریخ دریافت: 15/2/92   تاریخ تصویب: 18/9/92     چکیده   کشف و شهود همچون بنیان شناخت های عرفانی به شمار می رود. عارفان از رهگذر کشف، رویارویی بی واسطه با حقیقت را تجربه می کنند؛ از همین رو پرداختن به گونه های کشف و اندازۀ توان معرفتی هر یک، همواره در کانون تأمل های عارفانه بوده است. جلال­الدین محمد مولوی به مثابه عارفی اندیشه­مند، برپایۀ آموزه های نظری صوفیانه به تبیین ادبی گونه های کشف در مثنوی پرداخته و به آراستگی به گونه ها، پیامدها و زمینه های هر یک توجه نشان داده است. به طور کلی عارفان از دو گونه کشف (صوری و معنوی) سخن گفته اند. این نوشتار با هدف تبیین «گونه های کشف صوری در مثنوی» و با الهام گرفتن از دسته بندی قیصری در مقدمۀ شرح فصوص­الحکم سامان یافته است. مثنوی افزون بر دربرداشتن همۀ گونه های کشف صوری (به جز کشف لمسی) با داده ها و آموزه های جزیی بسیاری دربارۀ هریک از این گونه ها همراه است که در مقدمۀ قیصری و پیگیران دسته بندی او مانند سید حیدر آملی به چشم نمی خورد. به نظر می آید مولوی به کشف سمعی به دلیل گستردگی و چندگانگی آن، بیش از دیگر گونه های کشف صوری پرداخته است.     واژه­های کلیدی: شهود،کشف صوری، مثنوی، مکاشفه، مولوی .     1 .دانش­پژوه دکتری و مربی گروه فلسفۀ اسلامی جامعه المصطفی العالمیه ؛ [email protected]